Alicja

„Alicja” to świetny musical dla osób spragnionych przygody, zabawy i magii. Twórcy przedstawienia przypominają, jak ważne są „bunt, wyobraźnia, ciekawość siebie i świata”.
Tu Wrocław.com

Seans pełen barw, niespodzianek i doskonałej muzyki.
Gazeta Wyborcza Wrocław

---

Do znanej opowieści o dziwnych przygodach sennej dziewczynki autorki scenariusza dodały nowe wątki i nowe spojrzenie.

Opowiadają nam o ciekawości, o poszukiwaniu i tworzeniu swojej własnej tożsamości – o dojrzewaniu, towarzyszącej mu dezorientacji i buncie, ale też o współczesnej rodzinie, zajmująca dla widza w każdym wieku. Szczepionką na dosłowność i smutek rzeczywistości są poczucie humoru i wyobraźnia. Świat marzeń sennych na Dużej Scenie Capitolu jest magiczny, piękny, śmieszny, dziwny i nieustannie zaskakujący. Jest zabawą – jedną z  najważniejszych czynności ludzkich, o której z wiekiem zdajemy się zapominać.

„Alicja w Krainie Czarów” to „jedyny wypadek w dziejach piśmiennictwa,  gdzie jeden tekst zawiera dwie zupełnie różne książki: jedną dla dzieci i drugą dla bardzo dorosłych”, pisał o książce Lewisa Carrolla tłumacz Maciej Słomczyński. Dlatego na naszą „Alicję” zapraszamy i dzieci, i rodziców. Opowieść o wyobraźni, ciekawości i dojrzewaniu może stać się świetnym pretekstem do rodzinnych odwiedzin w teatrze, ale i do wykorzystania tej opowieści przez pedagogów.

Zachęcamy do skorzystania ze scenariuszy lekcji dla szkół przygotowanych przez dr Kamilę Kamińską-Sztark i Hannę Achremowicz z Instytutu Pedagogiki UWr. Pobierz gotowe konspekty inspirowane spektaklem  ALICJA

---

Posłuchaj piosenek ze spektaklu:

---

Przeczytaj teksty Kamili Kamińskiej-Sztark z Uniwersytetu Wrocławskiego

Kolorowy świat Alicji jest w Capitolu, podobnie jak u Carrolla, światem, który hipnotyzuje, uzależnia, zachwyca. Kostiumy, dekoracje, kreacje aktorskie zapierają dech już w scenie początkowej i potem wciągają głębiej i głębiej. Mały widz wyjdzie z głową pełną barw, duży z pytaniami o sens życia, świata i rodziny.

Spektakl nie ucieka od trudnych tematów tzw. rodzinnych. Na pewno będzie o czym myśleć i o czym rozmawiać po wizycie w teatrze. (…) „Alicja” przypomina niby oczywiste prawdy, że niejedna mama czasem bywa gniewna i groźna, siostry są zazdrosne, a tatusiowie rzucają sucharami. Tylko dlaczego wciąż udajemy, że nasze domy są idealne?
[Tu przeczytasz całość]

---

Przeczytaj wywiad Michała Hernesa z TuWrocław.com z Agnieszką Wolny-Hamkało

Alicja zastanawia się, kim jest, jeśli nie jest sobą. Czytałem, że spektakl opowiada o ucieczce w wirtualny świat. Skąd wziął się ten pomysł i z czym wiąże się ta ucieczka?
Rozbicie tożsamości, czy jej konstruowanie, przyglądanie się jej – to ważne elementy naszej „Alicji”. Ale świat wirtualny nie jest tu metaforą świata wyobraźni: dziewczynka dostaje w prezencie maszynę. To jest punkt wyjścia wielu wątków, które splatają się, ale pochodzą z różnych pól: piszemy opowieść o współczesnej rodzinie, o różnych formach kuszenia, o eksperymencie, jakim jest każde zerwanie z ustalonym porządkiem. A rzeczywistość wirtualna? Od dawna jest naszą rzeczywistością. Dziwny, przeskalowany i niepokojący świat, który obserwuje Alicja, to przecież nasz świat, prawda?
[Tu przeczytasz całość]

---

Przeczytaj wywiad Katarzyny Mikołajewskiej z Gazety Wyborczej Wrocław z Martyną Majewską

Chyba nie można byłoby wybrać wobec tego lepszego tekstu do wystawienia dziś na scenie niż baśń i wyśniony świat „Alicji w Krainie Czarów”?

Na pewno pomogło nam to zgłębiać metaforę zamknięcia się w sobie, temat spania, nudy, zyskania ogromnych pokładów wolnego czasu, a przy tym także bardzo szeroko rozumianej introspekcji, której dorośli dokonują inaczej niż dzieci. Dzieciom kreowanie wyobrażeniowych, wewnętrznych światów przychodzi łatwo zarówno na jawie, jak i we śnie. Dorosłym często pozostają tylko sny.  O wiele łatwiej było nam po doświadczeniach ostatnich miesięcy zrozumieć zjawisko zapadania się w sobie.
[Tu przeczytasz całość]

---

A tak o „Alicji” napisał Jan Pelczar z Radio RAM

Nagralibyście swoje sny?
W samą porę poszedłem na „Alicję”.
Potrzebowałem takiego miejsca, w którym dzieci traktuje się po partnersku.
Gdzie pokazuje się, do czego prowadzą brak zaufania i potrzeba ciągłej kontroli.
Potrzebowałem i pięknego i dobrego musicalu i poczucia, że są miejsca, gdzie wciąż panuje zrozumienie dla dziecięcej ekspresji – z jednej strony niewinnej, z drugiej prawdziwie szalonej, odważnej, prawdziwie wolnej. Mam poczucie, że dzieci doskonale sobie radzą, krążąc między równoległymi rzeczywistościami i wkraczając na drugie strony. To ciemny las dorosłych sprowadza je w piekło złych wyborów, a unikanie trudnych tematów – od molestowania przez nadużywanie do samobójstwa – nie jest niczym innym niż udawanie. Dzieci są lepsze w udawanie. I genialnie rozróżniają między prawdą, a kłamstwem. Ale są też bezgranicznie smutne, gdy okazuje się, że prawdę zbudowano na kłamstwie. Dlatego tak często bywają bezgranicznie smutne tu i teraz. Skoro nie powinno się jednocześnie rządzić i sądzić, to nie powinno się też jednocześnie rządzić, sądzić i wychowywać. Alicja (wybitna Justyna Antoniak) nie szuka w lesie władców, orzekających i gotowych odpowiedzi. Chce przetrwać w świecie tricksterów, obudzić się i wiedzieć, kim jest, kiedy jest sobą. Dzieci świetnie reagowały wczoraj nie tylko na muzykę, piosenki i ogrom zapierających dech efektów scenicznych i multimedialnych, ale też na zadane przez Alicję na początku pytanie: „a właściwie dlaczego w teatrze ma być cicho”? Dorośli czasem wychodzą i dalej się dziwią, dlaczego w niektórych kwestiach było głośno. Dlaczego dalej nie mogłoby być cicho? Przyjemnie i niewinnie. Ja wychodziłem urzeczony i uwiedziony, ale nie byłem sam. Lea była zachwycona, wprawdzie nie autoryzowała swoich ocen dla publicznej wiadomości, ale zgodziła się, żebym przekazał w świat jedno: jak już naprawię swój błąd, zostawienia płyty z piosenkami z „Alicji” w domu, to mam zdobyć autograf „od Świnki i Ciasteczka, żeby było napisane od Świnki i Ciasteczka, ale i że od Klaudii Waszak”. Wiadomo, była genialna.
Też cieszyłem się jak dziecko, gdy Prosię-Ciasteczko było ustylizowane na Marię Antoninę. A jeden z kapeluszy Kapelusznika – ten krab, ociekający cekinami? Też zwariowałem na jego punkcie. I po raz kolejny kłaniam się nisko tym wszystkim talentom – pisaliście, komponowaliście, projektowaliście i układaliście to z nieskrępowanymi sercami, a gracie to cały czas pięknie i mistrzowsko. Niech Wam nigdy nie zabraknie wielbłądów, proc i malin.
Nagralibyście swoje sny? Czy komukolwiek chcielibyście je pokazać?
A gdyby ktoś je oglądał z własnej woli?
W samą porę „Alicja” stawia współczesnym dzieciom i dorosłym pytania.

Zdjęcia Tobiasz Papuczys / Teatr Muzyczny Capitol